Και ύστερα ήρθε η ώρα που όλα έδειχναν πεζά. Που το παραμύθι τελείωσε, η ελπίδα ξεθώριασε, το όνειρο ξέφτισε. Και ύστερα ήρθε η στιγμή που δεν περίμενες τίποτα. Το μόνο που έμεινε είναι η κατήφεια. Για αυτά που είχες και έχασες, για αυτά που μπορούσες και δεν τόλμησες, για αυτά που δεν έκανες. Για μια ζωή που πέρασε χωρίς να την ζήσεις , έτσι όπως ήθελες. Για τα χρώματα που δεν είδες. Για ένα είδωλο στον καθρέφτη που βαρέθηκες

Εύχου δυνατά

Ένα χρόνο και κάτι μετά λοιπόν. Σε άλλες γειτονιές, από παλιά γνώριμες. Ταξιδεύοντας τον καιρό, σε ήρεμα νερά , ήρθε το πάθος. Μια ζέση που δεν γεννήθηκε αξάφνου σαν όλες τις τραγουδισμένες.
Πίστευα ότι δεν θα χρειαστεί να καταφύγω στο ημερολόγιο ξανά.Όμως οι φίλοι μακριά, και το τηλέφωνο απρόσωπο. Όπως πίστευα ότι δεν υπάρχει κάτι που να αφορά ανθρώπινες σχέσεις και να μπορεί να με εκπλήξει.
Και όμως η ζωή έχει πάντα τον τρόπο να σε βάζει στο θρανίο.Υπάρχει πάντα ένας δρόμος που δεν τον έχεις περπατήσει.

Το τελευταίο τρίμηνο ήταν από τα πιο έντονα επαγγελματικά, με πολύ άγχος και λίγο προσωπικό χρόνο ηρεμίας καθημερινά. Μέσα σε αυτή την καταιγίδα άρχισε να φωτίζεται ένας άνθρωπος που τον ήξερα σχεδόν από την πρώτη μέρα που ήρθα εδώ. Από μια ασήμαντη αφορμή αρχίσαμε να κάνουμε παρέα , να την γνωρίζω , να την εκτιμώ. Η επικοινωνία μεταξύ μας εκπληκτική οι στιγμές μοναδικές. Αυτό που ξεκίνησε σαν φιλία άρχισε
να μπολιάζεται με μικρές κάθε φορά δόσεις σαγήνης. Τόσο μικρές που όταν το κατάλαβα ήταν αργά για να το ελέγξω, με είχε προλάβει η μέθεξη. Και όμως έπρεπε να το προλάβω γιατί η κοπέλα αυτή εκτός του ότι είναι 12 χρόνια μικρότερη βρισκόταν σε μια σχέση εδώ και 4 χρόνια.
Και πάνω που προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι αυτό θα είναι ένα παιχνίδι γλυκιάς προσμονής έρχεται η στιγμή που τα εμπόδια που υπήρχαν εξαφανίζονται. Η συνειδητοποίηση ότι η ηλικία είναι απλά μια αφορμή για να ελέγξεις τον πόθο ,ο χωρισμός....
Οι χτύποι δουλεύουν στα κόκκινα. Η προσδοκία έχει φτάσει στην κορυφή της ανηφόρας.

Και όμως η δράση μιας σκιάς που έχει αρχίσει εδώ και καιρό να ενεργεί ανταγωνιστικά με το πρόσχημα της φιλίας μεταξύ γυναικών, απλά και μόνο επειδή και η κακία είναι γνώρισμα ανθρώπινης συμπεριφοράς που αποστολή έχει να διατηρήσει την αρμονία αυτού του κόσμου, με "αναγκάζει" σε εξομολόγηση. Σε μια θολή, άγουρη, αδόκιμη εξομολόγηση. Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία. Η τύχη, η μοίρα , ένα άζηλο για να ασχοληθώ άτομο, με οδήγησαν σε κάτι πρόωρο.

Δεν θα το θάψω το πάθος , θα το ζήσω όσο αντέξω. Διότι έτσι έχω μάθει να ζω για αυτούς που νιώθω. Και αν είσαι ακόμα ένα λάθος ή μια πλάνη του μυαλού μου, δεν ξέρω αν είσαι η μεγαλύτερη. Είσαι όμως σίγουρα αυτή που το άξιζε περισσότερο.

3μιση χρόνια κράτησε το διάλειμμα στις γειτονιές που με μεγάλωσαν και ήρθε πάλι η ώρα να φύγω. Συναίσθημα όχι πρωτόγνωρο αλλά σταθερά δυνατό.Δεν περιγράφεται εύκολα. Αλλιώς κοιτάζεις τώρα τον δρόμο που περνάς καθημερινά, αλλιώς αισθάνεσαι για ανθρώπους. Δεν μ'αρέσουν οι αποχαιρετισμοί, πάντα υπάρχει κάτι που ξεχνάω να πω. Δεν το λες όμως εύκολα αυτό όταν σου τηλεφωνούν για να βρεθείτε για το αντίο. Αν υπάρχει κάτι καλό στην διαδικασία είναι ότι δοκιμάζονται οι σχέσεις, και απομένουν αυτές που αξίζουν, που δεν φθείρονται από χρόνο και απόσταση.
Μαζεύοντας πράγματα έρχονται στο μυαλό αναμνήσεις και διαλέγεις τι να πετάξεις και τι να κρατήσεις. Δεν πετάω τίποτα, όμως ούτε και θα πάρω μαζί μου.
Το πιο δύσκολο είναι η έγνοια που έχω για ένα πρόσωπο, που δυσκολεύεται, που δεν έχει βρει το δρόμο του, που με αγαπάει πραγματικά και δεν θα μπορώ να σταθώ δίπλα του όταν χρειαστεί.Αυτό με "τρώει".Μακάρι να είναι καλά.
Απολογισμό δεν θα κάνω, ούτε θα γράψω για αυτήν που μέχρι πριν από κάποιους μήνες πίστευα ότι θα με κάνει να τρελαθώ αυτή την ώρα.
Σταματάω δεν τους μπορώ τους αποχαιρετισμούς.

Πρέπει να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας , λένε, για να νιώθουμε ευτυχία.
Εύκολος δρόμος ή ανέξοδος δεν υπάρχει.
Τα αληθινά συναισθήματα τα ζούμε όταν αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις, και ενίοτε έρχονται στιγμές που πρέπει να διαλέξεις...
Ανάμεσα στην αντίδραση που θα εξασφαλίσει το επιθυμητό (ή λιγότερο επώδυνο) αποτέλεσμα και σε εκείνη που θα υπαγορεύεται από τον ψυχικό σου κόσμο.
Δυστυχώς δεν συμβαδίζουν πάντα αυτές οι αντιδράσεις και το πραγματικό δίλημμα είναι πρόσκαιρη ανακούφιση και μακροπρόθεσμα δυσ-αρέσκεια ή ευαρέσκεια ανεξαρτήτου κόστους και συνεπειών;
Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα εμπόδια που συναντάμε είναι το αποτύπωμα του χαρακτήρα μας.
Οι αρχές που τηρούμε και όχι αυτές που διατυμπανίζουμε περιγράφουν την μοναδικότητα μας και δίνουν αξία στην ζωή μας , σκιαγραφούν το στίγμα που αφήνουμε σε όσους μας γνώρισαν.

"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά και εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική."

Μπουσουλας

Να μην ξεχνάω

Να αφήνω την δουλειά και το άγχος της στον χώρο εργασίας ότι ώρα και να φεύγω από εκεί.
Να διαβάζω έστω και μια σελίδα ενός από τα βιβλία που τόσο καιρό λέω να ξεκινήσω και όλο αναβάλλω.
Να ακούω μουσική, να ακούω πραγματικά όμως και όχι κορνάροντας σε κάποιο φανάρι.
Να περπατάω με τα μάτια ανοιχτά, είναι ένα θέμα από μόνο του για το πόσα μπορείς να δεις να μάθεις να αισθανθείς.
Να ποτίζω το αλεξανδρινό που τόσο καιρό προσπαθώ να "ζωντανέψω"
Να τηλεφωνώ σε αγαπημένα πρόσωπα, δεν χρειάζεται να έχω κάτι να πω, αρκεί μια καλησπέρα.
Να ακούω.
Να εκτιμάω.
Να ευχαριστώ αυτούς που με ανέχονται.
Ότι αυτά που αξίζουν είναι αόρατα στο μάτι.

Υπάρχουν και αυτοί που δεν μιλάνε

Μην προσπαθείς να πλάσεις την εικόνα σου μιλώντας μου για το εγώ σου.Μην προσπαθείς να με πείσεις για κάτι που δεν είσαι αλλά θα ήθελες να είσαι. Μην σε σκοτίζει τι θα σκεφτώ εγώ για σένα. Μην μου μιλάς για αυτά που δεν κάνεις λόγω αρχών ,για αυτά που σιχαίνεσαι, για αυτούς που λοιδορείς.

Μίλα μου για αυτά που σ'αρέσουν και σε γεμίζουν, για αυτά που σε συντροφεύουν τα βράδια, για αυτά που σε κάνουν να γελάς, για το σαχλοτράγουδο που ντρέπεσαι να παραδεχτείς οτι σε κάνει να θέλεις να χορέψεις.

Μην μιλάς.. άσε με να σε κοιτάξω ,να σε γνωρίσω. Αν μου επιτρέψεις να σε καταλάβω θα εκτιμήσω την μοναδικότητα σου, προσπαθώντας να μου επιβάλεις αυτό που εσύ θέλεις να καταλάβω θα σε χάσω μέσα στο πλήθος.

Αν δεν σε έπεισα ακόμη, μάθε ότι πιστεύω τα λόγια που δεν λέγονται. Αυτούς που ακολουθούν τον δρόμο της καρδιάς χωρίς διαφημίσεις και εκπτώσεις αλλά με κόστος βαρύ, αυτούς που δεν νιώθουν την ανάγκη να αιτιολογήσουν τις πράξεις τους και το κάνουν μονάχα εφόσον τους ρωτήσουν και μόνο σε αυτούς που θα καταλάβουν.

What came first, the music or the misery?

”Τι ήρθε πρώτα η μουσική ή η μελαγχολία; Άκουγα ποπ μουσική επειδή ήμουν μελαγχολικός ; Ή μήπως ήμουν μελαγχολικός επειδή άκουγα ποπ μουσική;”
Αναρωτιέται σε πρώτο πλάνο ο John Cusack σε ένα αγαπημένο έργο.
Τι ήρθε πρώτα η μοναχικότητα ή η απογοήτευση; Ποια από τις δυο με οδήγησε στην άλλη;
Μοναχικοτητα, να προτιμάς την παρέα του εαυτού σου από αυτή των φίλων σου, απογοήτευση όταν κάθε τι καινούριο σε κάνει να σκέφτεσαι το προηγούμενο.Αντιμετώπισε τες και τις δυο, η ποιο δυνατή πρέπει να είναι που ήρθε πρώτη.Νικημένος και στις δυο περιπτώσεις, αναλογίζεσαι έχει καμιά σημασία; Ίσως έχει όταν προσπαθείς να βρεις την αρμονία μέσα σου. Όταν τα άγρια ξημέρια, καταφέρνουν να βγουν στην επιφάνεια αυτά που αποφάσισες σε μια μάταιη επίδειξη δύναμης να κρύψεις μέσα σου. Κόσμος και μουσικές όσο καλά σε υπηρετούν όσο διαρκούν άλλο τόσο σε απογοητεύουν όταν τελειώνουν, ταΐζοντας έτσι την μοναχικότητα και επειδή η ίδια αγάπη τις γέννησε, αυτή με την σειρά της ταΐζει την απογοήτευση. Πλέον έχω συμφιλιωθεί μαζί τους, είναι η πιο σταθερή μου παρέα, αυτή που δεν θα με απογοητεύσει.