Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Εύχου δυνατά



Ένα χρόνο και κάτι μετά λοιπόν. Σε άλλες γειτονιές, από παλιά γνώριμες. Ταξιδεύοντας τον καιρό, σε ήρεμα νερά , ήρθε το πάθος. Μια ζέση που δεν γεννήθηκε αξάφνου σαν όλες τις τραγουδισμένες.
Πίστευα ότι δεν θα χρειαστεί να καταφύγω στο ημερολόγιο ξανά.Όμως οι φίλοι μακριά, και το τηλέφωνο απρόσωπο. Όπως πίστευα ότι δεν υπάρχει κάτι που να αφορά ανθρώπινες σχέσεις και να μπορεί να με εκπλήξει.
Και όμως η ζωή έχει πάντα τον τρόπο να σε βάζει στο θρανίο.Υπάρχει πάντα ένας δρόμος που δεν τον έχεις περπατήσει.

Το τελευταίο τρίμηνο ήταν από τα πιο έντονα επαγγελματικά, με πολύ άγχος και λίγο προσωπικό χρόνο ηρεμίας καθημερινά. Μέσα σε αυτή την καταιγίδα άρχισε να φωτίζεται ένας άνθρωπος που τον ήξερα σχεδόν από την πρώτη μέρα που ήρθα εδώ. Από μια ασήμαντη αφορμή αρχίσαμε να κάνουμε παρέα , να την γνωρίζω , να την εκτιμώ. Η επικοινωνία μεταξύ μας εκπληκτική οι στιγμές μοναδικές. Αυτό που ξεκίνησε σαν φιλία άρχισε
να μπολιάζεται με μικρές κάθε φορά δόσεις σαγήνης. Τόσο μικρές που όταν το κατάλαβα ήταν αργά για να το ελέγξω, με είχε προλάβει η μέθεξη. Και όμως έπρεπε να το προλάβω γιατί η κοπέλα αυτή εκτός του ότι είναι 12 χρόνια μικρότερη βρισκόταν σε μια σχέση εδώ και 4 χρόνια.
Και πάνω που προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι αυτό θα είναι ένα παιχνίδι γλυκιάς προσμονής έρχεται η στιγμή που τα εμπόδια που υπήρχαν εξαφανίζονται. Η συνειδητοποίηση ότι η ηλικία είναι απλά μια αφορμή για να ελέγξεις τον πόθο ,ο χωρισμός....
Οι χτύποι δουλεύουν στα κόκκινα. Η προσδοκία έχει φτάσει στην κορυφή της ανηφόρας.

Και όμως η δράση μιας σκιάς που έχει αρχίσει εδώ και καιρό να ενεργεί ανταγωνιστικά με το πρόσχημα της φιλίας μεταξύ γυναικών, απλά και μόνο επειδή και η κακία είναι γνώρισμα ανθρώπινης συμπεριφοράς που αποστολή έχει να διατηρήσει την αρμονία αυτού του κόσμου, με "αναγκάζει" σε εξομολόγηση. Σε μια θολή, άγουρη, αδόκιμη εξομολόγηση. Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία. Η τύχη, η μοίρα , ένα άζηλο για να ασχοληθώ άτομο, με οδήγησαν σε κάτι πρόωρο.

Δεν θα το θάψω το πάθος , θα το ζήσω όσο αντέξω. Διότι έτσι έχω μάθει να ζω για αυτούς που νιώθω. Και αν είσαι ακόμα ένα λάθος ή μια πλάνη του μυαλού μου, δεν ξέρω αν είσαι η μεγαλύτερη. Είσαι όμως σίγουρα αυτή που το άξιζε περισσότερο.