3μιση χρόνια κράτησε το διάλειμμα στις γειτονιές που με μεγάλωσαν και ήρθε πάλι η ώρα να φύγω. Συναίσθημα όχι πρωτόγνωρο αλλά σταθερά δυνατό.Δεν περιγράφεται εύκολα. Αλλιώς κοιτάζεις τώρα τον δρόμο που περνάς καθημερινά, αλλιώς αισθάνεσαι για ανθρώπους. Δεν μ'αρέσουν οι αποχαιρετισμοί, πάντα υπάρχει κάτι που ξεχνάω να πω. Δεν το λες όμως εύκολα αυτό όταν σου τηλεφωνούν για να βρεθείτε για το αντίο. Αν υπάρχει κάτι καλό στην διαδικασία είναι ότι δοκιμάζονται οι σχέσεις, και απομένουν αυτές που αξίζουν, που δεν φθείρονται από χρόνο και απόσταση.
Μαζεύοντας πράγματα έρχονται στο μυαλό αναμνήσεις και διαλέγεις τι να πετάξεις και τι να κρατήσεις. Δεν πετάω τίποτα, όμως ούτε και θα πάρω μαζί μου.
Το πιο δύσκολο είναι η έγνοια που έχω για ένα πρόσωπο, που δυσκολεύεται, που δεν έχει βρει το δρόμο του, που με αγαπάει πραγματικά και δεν θα μπορώ να σταθώ δίπλα του όταν χρειαστεί.Αυτό με "τρώει".Μακάρι να είναι καλά.
Απολογισμό δεν θα κάνω, ούτε θα γράψω για αυτήν που μέχρι πριν από κάποιους μήνες πίστευα ότι θα με κάνει να τρελαθώ αυτή την ώρα.
Σταματάω δεν τους μπορώ τους αποχαιρετισμούς.

Πρέπει να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας , λένε, για να νιώθουμε ευτυχία.
Εύκολος δρόμος ή ανέξοδος δεν υπάρχει.
Τα αληθινά συναισθήματα τα ζούμε όταν αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις, και ενίοτε έρχονται στιγμές που πρέπει να διαλέξεις...
Ανάμεσα στην αντίδραση που θα εξασφαλίσει το επιθυμητό (ή λιγότερο επώδυνο) αποτέλεσμα και σε εκείνη που θα υπαγορεύεται από τον ψυχικό σου κόσμο.
Δυστυχώς δεν συμβαδίζουν πάντα αυτές οι αντιδράσεις και το πραγματικό δίλημμα είναι πρόσκαιρη ανακούφιση και μακροπρόθεσμα δυσ-αρέσκεια ή ευαρέσκεια ανεξαρτήτου κόστους και συνεπειών;
Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα εμπόδια που συναντάμε είναι το αποτύπωμα του χαρακτήρα μας.
Οι αρχές που τηρούμε και όχι αυτές που διατυμπανίζουμε περιγράφουν την μοναδικότητα μας και δίνουν αξία στην ζωή μας , σκιαγραφούν το στίγμα που αφήνουμε σε όσους μας γνώρισαν.

"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά και εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική."

Μπουσουλας

Να μην ξεχνάω

Να αφήνω την δουλειά και το άγχος της στον χώρο εργασίας ότι ώρα και να φεύγω από εκεί.
Να διαβάζω έστω και μια σελίδα ενός από τα βιβλία που τόσο καιρό λέω να ξεκινήσω και όλο αναβάλλω.
Να ακούω μουσική, να ακούω πραγματικά όμως και όχι κορνάροντας σε κάποιο φανάρι.
Να περπατάω με τα μάτια ανοιχτά, είναι ένα θέμα από μόνο του για το πόσα μπορείς να δεις να μάθεις να αισθανθείς.
Να ποτίζω το αλεξανδρινό που τόσο καιρό προσπαθώ να "ζωντανέψω"
Να τηλεφωνώ σε αγαπημένα πρόσωπα, δεν χρειάζεται να έχω κάτι να πω, αρκεί μια καλησπέρα.
Να ακούω.
Να εκτιμάω.
Να ευχαριστώ αυτούς που με ανέχονται.
Ότι αυτά που αξίζουν είναι αόρατα στο μάτι.

Υπάρχουν και αυτοί που δεν μιλάνε

Μην προσπαθείς να πλάσεις την εικόνα σου μιλώντας μου για το εγώ σου.Μην προσπαθείς να με πείσεις για κάτι που δεν είσαι αλλά θα ήθελες να είσαι. Μην σε σκοτίζει τι θα σκεφτώ εγώ για σένα. Μην μου μιλάς για αυτά που δεν κάνεις λόγω αρχών ,για αυτά που σιχαίνεσαι, για αυτούς που λοιδορείς.

Μίλα μου για αυτά που σ'αρέσουν και σε γεμίζουν, για αυτά που σε συντροφεύουν τα βράδια, για αυτά που σε κάνουν να γελάς, για το σαχλοτράγουδο που ντρέπεσαι να παραδεχτείς οτι σε κάνει να θέλεις να χορέψεις.

Μην μιλάς.. άσε με να σε κοιτάξω ,να σε γνωρίσω. Αν μου επιτρέψεις να σε καταλάβω θα εκτιμήσω την μοναδικότητα σου, προσπαθώντας να μου επιβάλεις αυτό που εσύ θέλεις να καταλάβω θα σε χάσω μέσα στο πλήθος.

Αν δεν σε έπεισα ακόμη, μάθε ότι πιστεύω τα λόγια που δεν λέγονται. Αυτούς που ακολουθούν τον δρόμο της καρδιάς χωρίς διαφημίσεις και εκπτώσεις αλλά με κόστος βαρύ, αυτούς που δεν νιώθουν την ανάγκη να αιτιολογήσουν τις πράξεις τους και το κάνουν μονάχα εφόσον τους ρωτήσουν και μόνο σε αυτούς που θα καταλάβουν.

What came first, the music or the misery?

”Τι ήρθε πρώτα η μουσική ή η μελαγχολία; Άκουγα ποπ μουσική επειδή ήμουν μελαγχολικός ; Ή μήπως ήμουν μελαγχολικός επειδή άκουγα ποπ μουσική;”
Αναρωτιέται σε πρώτο πλάνο ο John Cusack σε ένα αγαπημένο έργο.
Τι ήρθε πρώτα η μοναχικότητα ή η απογοήτευση; Ποια από τις δυο με οδήγησε στην άλλη;
Μοναχικοτητα, να προτιμάς την παρέα του εαυτού σου από αυτή των φίλων σου, απογοήτευση όταν κάθε τι καινούριο σε κάνει να σκέφτεσαι το προηγούμενο.Αντιμετώπισε τες και τις δυο, η ποιο δυνατή πρέπει να είναι που ήρθε πρώτη.Νικημένος και στις δυο περιπτώσεις, αναλογίζεσαι έχει καμιά σημασία; Ίσως έχει όταν προσπαθείς να βρεις την αρμονία μέσα σου. Όταν τα άγρια ξημέρια, καταφέρνουν να βγουν στην επιφάνεια αυτά που αποφάσισες σε μια μάταιη επίδειξη δύναμης να κρύψεις μέσα σου. Κόσμος και μουσικές όσο καλά σε υπηρετούν όσο διαρκούν άλλο τόσο σε απογοητεύουν όταν τελειώνουν, ταΐζοντας έτσι την μοναχικότητα και επειδή η ίδια αγάπη τις γέννησε, αυτή με την σειρά της ταΐζει την απογοήτευση. Πλέον έχω συμφιλιωθεί μαζί τους, είναι η πιο σταθερή μου παρέα, αυτή που δεν θα με απογοητεύσει.

Η ανακριβής ομιλία

.......«Ξέρετε» είπε ο/η κονσέρβα φασόλια λίγο διστακτικά «η ανακριβής ομιλία είναι ένα από τα κυριότερα αίτια διανοητικής ασθένειας στους ανθρώπους».
«Ε;»
«Βεβαίως. Η παράλογη συμπεριφορά των ανθρώπων οφείλεται συχνά στην ανικανότητα τους να αντιλαμβάνονται σωστά την πραγματικότητα. Και κάθε φορά που χρησιμοποιούν μια λέξη σλαγκ με γενική και αόριστη σημασία στη θέση των λέξεων που θα περιέγραφαν με ακρίβεια ένα συναίσθημα ή μια κατάσταση , περιορίζεται αυτόματα ο προσανατολισμός τους προς την πραγματικότητα, χάνονται ακόμη περισσότερο , βυθίζονται στα ομιχλώδη έλη της αλλοτρίωσης και της σύγχησης.»
Ο τρόπος που τον/την κοίταζαν οι άλλοι έκαναν τον/την κονσέρβα φασόλια να συνεχίσει. « Η λέξη φίνος, λόγου χάρη , έχει ακριβείς εννοιολογικές αποχρώσεις. Φίνος σημαίνει εκλεπτυσμένος, εξευγενισμένος, ραφιναρισμένος. Η λέξη αυτή μας είναι πολύτιμη για να περιγράψουμε ένα άρωμα, ένα λεπτοδουλεμένο τεχνούργημα ή το γούστο κάποιου. Όταν όμως χρησιμοποιείται γενικά και σε ακατάλληλες περιπτώσεις όπως γίνεται με την σλαγκ, η ίδια αυτή λέξη αποκρύπτει την αληθή φύση του πράγματος ή του συναισθήματος το οποίο υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει.Μετατρέπεται σε μια λέξη σφουγγάρι , που αν την στύψεις βγάζεις νοήματα με τους κουβάδες και ποτέ δεν ξέρεις πιο είναι το σωστό. Όταν κάποιος λέει ότι μια ταινία είναι φίνα ,τί εννοεί; Ότι είναι κωμική ή τραγική ή αγωνιώδης ή ρομαντική , ότι διακρίνεται για την ωραία φωτογραφία , την καλή ηθοποιία , το έξυπνο σενάριο , την επιδέξια σκηνοθεσία ή οτι η πρωταγωνίστρια έχει εκπληκτικό ντεκολτέ; Η σλαγκ χαρακτηρίζεται απο μια οικονομία , μια αμεσότητα που είναι οπωσδήποτε ελκυστική, απο την άλλη μεριά όμως υποβαθμίζει την εμπειρία διότι την τυποποιεί και τη διαχέει. Κρέμεται ανάμεσα στην ανθρωπότητα και στον πραγματικό κόσμο σαν ένα ... ένα πέπλο. Η σλαγκ κάνει τους ανθρώπους περισσότερο ηλίθιους, και η ηλιθιότητα τελικά τους κάνει τρελούς......

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΕΦΤΑ ΠΕΠΛΩΝ (Skinny Legs and All) του ΤΙΜ ΡΟΜΠΙΝΣ


Μήπως πρέπει να παιδέψουμε περισσότερο την ομιλία μας;

Αρχές καλοκαιριού

Του άνοιξε την πόρτα

- Μπες και κάτσε ετοιμάζω καφέ

Μέσα του ήξερε ότι θα χρειαζόταν ποτό η συζήτηση που θα ακολουθήσει

- Για πες

- Θέλω να το ζήσω

- Τι μέλλον νομίζεις πως μπορεί να έχει

- Με ξέρεις ποτέ να σκέφτηκα έτσι;

- Ξέρω ότι ποτέ δεν σου έτυχε τέτοια κατάσταση

- Είμαι ερωτευμένος μαζί της

- Ξαναρωτάω εγώ πως το βλέπεις να καταλήγει

- Δεν με ενδιαφέρει

- Αυτό που τώρα δεν σε ενδιαφέρει αύριο θα σε κάψει

- Όχι αν το έχω ζήσει

- Ξεκόλλα

- Δεν καταλαβαίνεις

- Σε ξέρω 17 χρόνια και καταλαβαίνω πολύ καλά, παράτα το

- Το λες εσύ που κάθε Χριστούγεννα που ξέρεις ότι είναι αυτή εδώ νοικιάζεις δυο δυο τα θρίλερ;

- Δεν είναι το ίδιο

- Είναι χειρότερο, μήπως να σου θυμίσω πόσα χρόνια πέρασαν;

- Την αγάπησα

- Και γιαυτό από τότε κλείστηκες σπίτι σου

- Είμαι ευχαριστημένος με την ζωή μου

- Ποια ζωή σου, την δουλειά και το σπίτι σου;

- Το προτιμώ από αυτό που θα πάθεις

- Εγώ ανάμεσα στον πόνο και το τίποτα προτιμώ τον πόνο

- Καλύτερα δεν ήσουν μέχρι πρόσφατα που γύριζες κάθε λίγο και με άλλη;

- Με γεμίζει

- Όταν μπορείς να την βλέπεις

- Ναι είναι δύσκολο αλλά αυτό το όταν τα ξεπληρώνει με το παραπάνω

- Μέχρι πότε;

- Άντε πάλι

- Όχι άντε πάλι, όταν μιλάς για αυτήν το βλέπω η καψούρα δεν θα φύγει θα την αγαπήσεις. Την αγαπάς...

- Δεν είναι κάτι που μπορώ να ελέγξω

- Μακάρι να αξίζει, τι νομίζεις ότι εγώ δεν χαίρομαι να σε βλέπω ευτυχισμένο; Να το κάνεις όμως για την αγάπη, για να δώσεις, μην περιμένεις να πάρεις

- Δεν την γνώρισες γιαυτό μιλάς έτσι

- Ίσως αλλά είναι η πρώτη που δεν γνώρισα όλα αυτά τα χρόνια που σε ξέρω

- Τελείωσες τις προβλέψεις;

- Μην ειρωνεύεσαι, στο εύχομαι να γίνουν όλα όπως τα φαντάζεσαι γιατί ξέρω ότι το έχεις προχωρήσει στο μυαλό σου και ας μην μου το λες, αν κάποια στιγμή όμως βρει μια δικαιολογία και κάνει πίσω πρόσεξε τουλάχιστον μην σε πείσει ότι είναι δικό σου το φταίξιμο. Γιατί τότε δεν σε σώζει τίποτα, θα σου επιτεθεί ο ίδιος σου ο εαυτός

- Μπορείς απλά να είσαι μαζί μου σε αυτό;

- Είμαι και μαζί σου και μαζί της αφού εσύ την θέλεις, έπρεπε όμως να τα ακούσεις αυτά

Μαλβίνα Κάραλη - “Πλαγιομετωπική”

........

Υπάρχουν ερωτευμένοι που δεν γνώρισαν ποτέ τον ίλιγγο και τις σκοτοδίνες. Είναι αυτοί που χτυπήθηκαν πάνω στους έρωτές τους, σύμφωνα με το φυσικό νόμο της Πλάγιας Κρούσης.
Αυτοί που, αν ποτέ επιχειρούσαν την Κάθετη Πτώση, θα χάνονταν στο βυθό.
Ή θα ντρέπονταν που τους πήραν είδηση και μετά την αποκάλυψη θα έφευγαν.
Γιατί οι άρρωστοι ερωτευμένοι, οι εκ γενετής απαρηγόρητοι,
πιστεύουν πως,όποιος αγαπάει, ξέρει και να κρύβεται από τον παραλήπτη της αγάπης του.

Χιλιάδες εφευρήματα προκειμένου να κρυφτείς.
Όπως το να ισχυρίζεσαι πως ονομάζοντας τον έρωτά σου,τον σχηματοποιείς, τον μεταμορφώνεις σε κάτι προβλέψιμο και αντιποιητικό…
Πως κανείς δεν πρέπει να μάθει πόσο τον αγαπάς,
γιατί μπορεί να σε τσακίσει, ή να σε υποπτευθεί,
ή και να σου καταλογίσει πως θες να μετατρέψεις
την (αισθητικώς άψογη και υπαινικτική) ασάφεια σε δήλωση.

Έβρισκες οπλοστάσια κουκλίτσα μου.
Οι έρωτές μας, έλεγες στα ψέματα, ,πίστεψέ με,
δεν πρέπει να πάσχουν από υπερβολική σιγουριά
αλλά από ευθραυστότητα…Ισχυριζόσουν ακόμα πως τους έρωτές μας πρέπει να τους ζούμε στο σκοτάδι, (αλλά τότε, πώς θα μπορούσες να τον επιδεικνύεις και να επαίρεσαι;)

Όλα σου τα χρόνια, πλάγιες κρούσεις ανθρώπου που ντρέπεται τον έρωτα.
Που τον φοβάσαι όσο η Κυβερνητική, γι’ αυτό και δίνει τον ορισμό:
“Έρωτας: καταστροφή, απορρύθμιση ενός συστήματος από ένα άλλο”.

Όλο λόγια, και πόσο με βλάπτεις έρωτά μου, αφού από όταν σ’ ερωτεύτηκα,
πηγαινοέρχομαι από την αναμονή στην απώλεια της δύναμής μου…

Ποιας δύναμης αλήθεια; Δεν ξέρεις τίποτα η άπειρη.

Μεγάλωσες, κουράστηκες, μίκρυνες, ξαναρχίζεις.
Για να ξαναμεγαλώσεις και να ξανακουραστείς.
Εξακολουθείς να τρέμεις μια ερωτική ομολογία – Κάθετη Πτώση.
Φοβάσαι τον ίλιγγο μα τώρα, πιο πολύ απ’ όλα,
φοβάσαι ένα αίσθημα αφημένο στη σιωπή…
Και πάλι η αμφιβολία.

Αν του το πεις, μήπως ψυλλιαστεί πως στην ουσία διαμαρτύρεσαι
για τον απρόβλεπτο χαρακτήρα των αισθημάτων σου, η εγωίστρια,
για το αυτεξούσιο σου που απόλλυται;

Μήπως δεν υπάρχει καμιά γλυκύτητα στην ομολογία σου,
αλλά μόνο η βίαιη επιθυμία να εγκατασταθείς μέσα στα αισθήματα του άλλου;
Και, αν εξομολογείσαι τον έρωτά σου,
για να αρχίσει εκείνος ο μηχανισμός που βασίζεται στη βία της αμοιβαιότητας,
αλλά που σου χαρίζει έναν ήσυχο ύπνο;

Εκεί όπου το εξομολογημένο “αγαπώ” σου
δεν θα σημαίνει εν τέλει παρά ένα επιτακτικό “αγάπα με κι εσύ”.

Αν δεν αντέχεις να το πεις και να μείνεις,σκέφτομαι τελευταία,μπορείς τουλάχιστον να το πεις και, όχι να φύγεις – να χαθείς…
Ο άλλος πάντα ξέρει δραματουργικά από παρόμοιους ήρωες,
θα καταλάβει.
Πως αυτό που ζητάς όταν χάνεσαι – και όχι όταν φεύγεις –
είναι πάντα η εγκατάσταση…
Διάλειμμα: ο Φλωμπέρ μου:
“ξέρεις τι θα χρειαζόταν γιε μου, η γυναίκα σου η Έμμα; Βαριές δουλειές, χειρωνακτικές δουλειές.
Αν εργαζόταν, δε θα διάβαζε βλαβερά ρομάντζα και δεν θα είχε αυτή τη θολούρα στο κεφάλι…”!

Δεν τα βγάζεις πέρα κουκλίτσα μου. Παράτα τα.
Αφού η Λογική τα ερωτικά και ντροπιασμένα δεν τα καταδέχεται.
Ο πρωτότοκος γιος της Γνώσης, αν αυτό σου λέει κάτι, λεγόταν Μύθος…

Δύο ειδών ζωές μπορείς να ζήσεις,

και η μία, αυτή με τις αγάπες τις μετωπικές, είναι πιο κρύα απ’το θάνατο.

Πάνω απ’ το νεκροκρέβατό σου θα ολολύζουν συντετριμμένοι φίλοι και θα ρωτάει ο ένας τον άλλο:
“Μα πώς το έπαθε; Από τι ερωτεύτηκε; Πέρυσι ακόμα ήταν καλά”…

Τηλέφωνο-
” Τι γράφεις τώρα; “με ρωτάνε.
“Κάτι για το πώς να μην μετατρέπεις τη συγκίνησή σου σε αίτημα”,
απαντάω η ψεύτρα…

Από τα κείμενα της Μαλβίνας στο περιοδικό SYMBOL