Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Μαλβίνα Κάραλη - “Πλαγιομετωπική”

........

Υπάρχουν ερωτευμένοι που δεν γνώρισαν ποτέ τον ίλιγγο και τις σκοτοδίνες. Είναι αυτοί που χτυπήθηκαν πάνω στους έρωτές τους, σύμφωνα με το φυσικό νόμο της Πλάγιας Κρούσης.
Αυτοί που, αν ποτέ επιχειρούσαν την Κάθετη Πτώση, θα χάνονταν στο βυθό.
Ή θα ντρέπονταν που τους πήραν είδηση και μετά την αποκάλυψη θα έφευγαν.
Γιατί οι άρρωστοι ερωτευμένοι, οι εκ γενετής απαρηγόρητοι,
πιστεύουν πως,όποιος αγαπάει, ξέρει και να κρύβεται από τον παραλήπτη της αγάπης του.

Χιλιάδες εφευρήματα προκειμένου να κρυφτείς.
Όπως το να ισχυρίζεσαι πως ονομάζοντας τον έρωτά σου,τον σχηματοποιείς, τον μεταμορφώνεις σε κάτι προβλέψιμο και αντιποιητικό…
Πως κανείς δεν πρέπει να μάθει πόσο τον αγαπάς,
γιατί μπορεί να σε τσακίσει, ή να σε υποπτευθεί,
ή και να σου καταλογίσει πως θες να μετατρέψεις
την (αισθητικώς άψογη και υπαινικτική) ασάφεια σε δήλωση.

Έβρισκες οπλοστάσια κουκλίτσα μου.
Οι έρωτές μας, έλεγες στα ψέματα, ,πίστεψέ με,
δεν πρέπει να πάσχουν από υπερβολική σιγουριά
αλλά από ευθραυστότητα…Ισχυριζόσουν ακόμα πως τους έρωτές μας πρέπει να τους ζούμε στο σκοτάδι, (αλλά τότε, πώς θα μπορούσες να τον επιδεικνύεις και να επαίρεσαι;)

Όλα σου τα χρόνια, πλάγιες κρούσεις ανθρώπου που ντρέπεται τον έρωτα.
Που τον φοβάσαι όσο η Κυβερνητική, γι’ αυτό και δίνει τον ορισμό:
“Έρωτας: καταστροφή, απορρύθμιση ενός συστήματος από ένα άλλο”.

Όλο λόγια, και πόσο με βλάπτεις έρωτά μου, αφού από όταν σ’ ερωτεύτηκα,
πηγαινοέρχομαι από την αναμονή στην απώλεια της δύναμής μου…

Ποιας δύναμης αλήθεια; Δεν ξέρεις τίποτα η άπειρη.

Μεγάλωσες, κουράστηκες, μίκρυνες, ξαναρχίζεις.
Για να ξαναμεγαλώσεις και να ξανακουραστείς.
Εξακολουθείς να τρέμεις μια ερωτική ομολογία – Κάθετη Πτώση.
Φοβάσαι τον ίλιγγο μα τώρα, πιο πολύ απ’ όλα,
φοβάσαι ένα αίσθημα αφημένο στη σιωπή…
Και πάλι η αμφιβολία.

Αν του το πεις, μήπως ψυλλιαστεί πως στην ουσία διαμαρτύρεσαι
για τον απρόβλεπτο χαρακτήρα των αισθημάτων σου, η εγωίστρια,
για το αυτεξούσιο σου που απόλλυται;

Μήπως δεν υπάρχει καμιά γλυκύτητα στην ομολογία σου,
αλλά μόνο η βίαιη επιθυμία να εγκατασταθείς μέσα στα αισθήματα του άλλου;
Και, αν εξομολογείσαι τον έρωτά σου,
για να αρχίσει εκείνος ο μηχανισμός που βασίζεται στη βία της αμοιβαιότητας,
αλλά που σου χαρίζει έναν ήσυχο ύπνο;

Εκεί όπου το εξομολογημένο “αγαπώ” σου
δεν θα σημαίνει εν τέλει παρά ένα επιτακτικό “αγάπα με κι εσύ”.

Αν δεν αντέχεις να το πεις και να μείνεις,σκέφτομαι τελευταία,μπορείς τουλάχιστον να το πεις και, όχι να φύγεις – να χαθείς…
Ο άλλος πάντα ξέρει δραματουργικά από παρόμοιους ήρωες,
θα καταλάβει.
Πως αυτό που ζητάς όταν χάνεσαι – και όχι όταν φεύγεις –
είναι πάντα η εγκατάσταση…
Διάλειμμα: ο Φλωμπέρ μου:
“ξέρεις τι θα χρειαζόταν γιε μου, η γυναίκα σου η Έμμα; Βαριές δουλειές, χειρωνακτικές δουλειές.
Αν εργαζόταν, δε θα διάβαζε βλαβερά ρομάντζα και δεν θα είχε αυτή τη θολούρα στο κεφάλι…”!

Δεν τα βγάζεις πέρα κουκλίτσα μου. Παράτα τα.
Αφού η Λογική τα ερωτικά και ντροπιασμένα δεν τα καταδέχεται.
Ο πρωτότοκος γιος της Γνώσης, αν αυτό σου λέει κάτι, λεγόταν Μύθος…

Δύο ειδών ζωές μπορείς να ζήσεις,

και η μία, αυτή με τις αγάπες τις μετωπικές, είναι πιο κρύα απ’το θάνατο.

Πάνω απ’ το νεκροκρέβατό σου θα ολολύζουν συντετριμμένοι φίλοι και θα ρωτάει ο ένας τον άλλο:
“Μα πώς το έπαθε; Από τι ερωτεύτηκε; Πέρυσι ακόμα ήταν καλά”…

Τηλέφωνο-
” Τι γράφεις τώρα; “με ρωτάνε.
“Κάτι για το πώς να μην μετατρέπεις τη συγκίνησή σου σε αίτημα”,
απαντάω η ψεύτρα…

Από τα κείμενα της Μαλβίνας στο περιοδικό SYMBOL

4 σχόλια:

  1. H φαντασίωση του έρωτα είναι αλήθεια πολλές φορές πιο ερωτική και από τον ίδιο. Γιατί ότι αρχίζει, ξεκινάει ταυτόχρονα και την αντίστροφη μέτρηση πρός το τέλος. Κι αυτό είναι μια αναμονή θανάτου, σε αντίθεση με την αναμονή του έρωτα που είναι "γέννηση'. Αλλά υπάρχει ζωή στον πλανήτη φαντασίωση?

    Καλό σου βράδυ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για κάποιες αλαφροΐσκιωτες ψυχές υπάρχει, είναι αυτές που δεν θα μετρήσουν την αντίστροφη μέτρηση προς το τέλος αλλά θα πάρουν τον έρωτα από το χέρι για να τον οδηγήσουν στην αγάπη,ακόμα και όταν ξέρουν ότι κάπου στην πορεία θα τους ξεφύγει. Δεν αγαπάμε κεραυνοβόλα,ωριμάζουμε μέσα στην αγάπη.
    Καλό βράδυ και καλή επιστροφή Elli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ξεχωριστή και αγαπημένη η Μαλβίνα.Καποιες ψυχές παραμένουν εδω και με τις λέξεις που αφησαν πίσω τους ξεδιψούν το πνεύμα και ενισχύουν τις αντοχές. Με Οδυσσέα Ιωάννου σε θερμοκαληνυχτίζω και εύχομαι μια όμορφη νεα εβδομάδα.:)

    Σβήνω τα χνάρια μου δεν θα με βρείτε ότι κι αν είπα θα το πάρω και θα φύγω ότι κι αν έκανα δεν εξηγείται κι απ' την αλήθεια μου την νύχτα ξετυλίγω Σβήνω τα φώτα μου να δω πως άρχισα τα ποιο καλά παιδιά πιστεύουν παραμύθια γυρνάω στα πρώτα μου σε κείνα που άφησα βλέπω ένα όνειρο που κόβει σαν αλήθεια Φρόνιμα κούκλα μου λέω στην ψυχή μου όλα θα γίνουν όπως τα 'χουμε σχεδιάσει στο φως θα γίνεσαι ξανά δική μου και στο σκοτάδι θα σε χάνω μες τα δάση Τους φόβους ξέμαθα σε κύκλους κλείνομαι δεμένο πάνω μου το ψέμα της ζωής μου στα φώτα έμαθα σκιά να γίνομαι ξένο καράβι μιας θάλασσας δικής μου Όμως το ψέμα μου τα βράδια λύνεται παίρνει ζωή απ΄ τη ζωή γίνεται αλήθεια τι κι αν το αίμα μου κρασί δεν γίνεται σκοτώνουν τα όνειρα όταν γίνονται συνήθεια .......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Την Μαλβίνα την έχω πολύ ψηλά για πολλούς λόγους.Ο Οδυσσέας Ιωάννου έχει γράψει ένα από τα πιο λατρεμένα μου τραγούδια:

    Πολλές φορές σου μίλησα
    Με χρώματα στο στόμα
    Στο είπα, όσα έμαθα
    Τα έμαθα με το σώμα
    Μισός ψυχή μισός κορμί
    Κι η πείνα μου θηρίο
    Μισή ζωή σπατάλησα
    να ζήσουν και τα δύο

    Όσα κομμάτια κι μπορέσεις να ενώσεις
    Δεν θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις
    Στα είπα όλα - Φίλα με τώρα

    Με αγαπούσε το νερό
    Μα ο ουρανός με ζούσε
    Κι όταν μετρούσα τι μπορώ
    Η γη δεν με χωρούσε
    Κυνήγησα τις ομορφιές
    Μα μ' έκλεψε η λύπη
    Οι αλήθειες μου: εσύ όταν κλαις
    Και της καρδιάς μου οι χτύποι

    Ευχαριστώ για την υπέροχη αφιέρωση
    Να έχεις ένα πολύ όμορφο βράδυ Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή