3μιση χρόνια κράτησε το διάλειμμα στις γειτονιές που με μεγάλωσαν και ήρθε πάλι η ώρα να φύγω. Συναίσθημα όχι πρωτόγνωρο αλλά σταθερά δυνατό.Δεν περιγράφεται εύκολα. Αλλιώς κοιτάζεις τώρα τον δρόμο που περνάς καθημερινά, αλλιώς αισθάνεσαι για ανθρώπους. Δεν μ'αρέσουν οι αποχαιρετισμοί, πάντα υπάρχει κάτι που ξεχνάω να πω. Δεν το λες όμως εύκολα αυτό όταν σου τηλεφωνούν για να βρεθείτε για το αντίο. Αν υπάρχει κάτι καλό στην διαδικασία είναι ότι δοκιμάζονται οι σχέσεις, και απομένουν αυτές που αξίζουν, που δεν φθείρονται από χρόνο και απόσταση.
Μαζεύοντας πράγματα έρχονται στο μυαλό αναμνήσεις και διαλέγεις τι να πετάξεις και τι να κρατήσεις. Δεν πετάω τίποτα, όμως ούτε και θα πάρω μαζί μου.
Το πιο δύσκολο είναι η έγνοια που έχω για ένα πρόσωπο, που δυσκολεύεται, που δεν έχει βρει το δρόμο του, που με αγαπάει πραγματικά και δεν θα μπορώ να σταθώ δίπλα του όταν χρειαστεί.Αυτό με "τρώει".Μακάρι να είναι καλά.
Απολογισμό δεν θα κάνω, ούτε θα γράψω για αυτήν που μέχρι πριν από κάποιους μήνες πίστευα ότι θα με κάνει να τρελαθώ αυτή την ώρα.
Σταματάω δεν τους μπορώ τους αποχαιρετισμούς.